Wydawca treści
Narciarstwo biegowe
O ile skoki narciarskie to sport dla wyczynowców, to biegać na nartach może prawie każdy. A leśne ścieżki wydają się do tego wręcz stworzone.
Narciarstwo biegowe jest o wiele mniej popularne od zjazdowego, choć łatwiejsze do uprawiania. Nie trzeba wyjeżdżać w góry, nie potrzeba jest infrastruktura z wyciągami i kolejkami (nie trzeba też stać w kolejkach do nich). Wystarczą narty, kijki i rozległy, zaśnieżony teren. No właśnie, zaśnieżony. To zapewne kapryśna aura jest przyczyną małej popularności narciarstwa biegowego. Tras do biegania nie da się sztucznie zaśnieżać, jak to się robi na stokach. Na szczęście, w ostatnich latach przez przynajmniej kilka tygodni w roku można liczyć na dostatek białego puchu...
Gdzie szukać terenów do biegania? Oczywiście w lasach. Nadają się do tego prawie wszystkie szlaki i ścieżki turystyczne wytyczone przez leśników. Samych szlaków pieszych jest dziś w Lasach Państwowych ponad 22 tysiące. Drugie tyle mamy szlaków rowerowych i konnych, które również świetnie mogą służyć temu celowi. W efekcie każdy mieszkaniec Polski, niezależnie w którym zakątku kraju się znajduje, w ciągu 30 minut dojedzie samochodem do miejsca, gdzie da się pobiegać na nartach. O najbliższych trasach można się dowiedzieć z serwisu Czaswlas.pl lub w siedzibie nadleśnictwa.
Zanim pójdziesz do sklepu
Przed inwestowaniem w sprzęt warto najpierw sprawdzić czy to rzeczywiście sport dla nas. Zanim pójdziemy więc do sklepu, najlepiej jest skorzystać z wypożyczalni. W Warszawie za komplet nart z kijami i buty zapłacimy 10-25 zł za godzinę lub 25-60 zł za dobę. W mniejszych miastach ceny są zbliżone do dolnych stawek spotykanych w stolicy.
Decydując się na zakup nart biegowych, najpierw należy sobie zadać pytanie: jak będziemy biegać? Początkujący, na pewno powinien odpuścić sobie narty wyczynowe, dla zawodowców, i raczej nie zastanawiać nad nartami sportowymi, przeznaczonymi do startów w zawodach dla amatorów.
Naukę najlepiej zacząć na nartach klasy turystycznej. Wielu producentów wyróżnia jednak zamiast niej trzy jeszcze węższe kategorie. Narty fitness są przeznaczone dla osób regularnie biegających na nartach, traktujących tę dyscyplinę jako normalną aktywność fizyczną, ale niemających zacięcia sportowego. Rekreacyjne polecane są dla osób, dla których to rodzaj turystyki, jeżdżących czasami poza przygotowanymi trasami, w łagodnym terenie – dlatego narty takie są nieco szersze, by nie zapadały się w śniegu. Deski back country przeznaczone są do poruszania się po trudniejszym terenie. Są nie tylko szersze, ale i krótsze. Często mają wzmacniane krawędzie.
Dla początkujących zdecydowanie najlepszym wyborem będą narty rekreacyjne: stabilniejsze i nieco wolniejsze. Niektórzy firmy oferują też inne narty dla mężczyzn i inne dla kobiet. Te dla pań, poza odmienną kolorystyką, są często nieco sztywniejsze, co ułatwia bieganie.
W jakim stylu
Kolejną ważną sprawą do rozważenia jest styl, którym zamierzamy biegać. Jeśli dopiero zaczynamy naszą przygodę z biegówkami, będzie to z pewnością styl klasyczny. Jest spontaniczny - nasze ciało wykonuje ruchy zbliżone są do tych, co przy chodzeniu lub bieganiu - łatwiejszy do opanowania, niż bardziej - techniczny – styl łyżwowy. Ten może się okazać naturalny dla osób, które regularnie jeżdżą na rolkach - jest o ok. 10-15 proc. szybszy od klasycznego, ale też wymaga od biegacza lepszej kondycji.
Przewaga stylu klasycznego nad łyżwowym polega m.in. na tym, że można nim biegać nawet w kopnym śniegu i w trudnym terenie. Drugi wymaga szerokich i ubitych tras, takich jakie spotkamy w zasadzie tylko na zawodach.
Narty do stylu klasycznego są o 10-20 cm dłuższe od tych do stylu łyżwowego, a kijki o 10-15 cm krótsze. Deski klasyczne są dużo bardziej wygięte (środkowa część unosi się nad podłożem), noski są wyższe, a taliowanie głębsze (ułatwia to skręcanie). Są też elastyczniejsze. Wybierając sprzęt, powinniśmy przyjrzeć się ślizgom. W połowie dostępnych na rynku nart do stylu klasycznego ślizg pod stopą biegacza ma fakturę przypominającą rybią łuskę - taka budowa ślizgu ułatwia narciarzowi odbicie się. W klasycznych ślizg pod stopą trzeba smarować „na trzymanie", a na pozostałej długości - „na poślizg". Narty z rybią łuską na ślizgu są więc łatwiejsze w przygotowaniu, ale też nieco wolniejsze.
Fachowcy nie polecają zakupu nart uniwersalnych. Bieganie na nich sprawi mniej przyjemność, niż na przeznaczonych do konkretnego stylu. Niemożliwe jest też bieganie na przemian różnymi stylami podczas jednego wypadu, bowiem konieczne jest zastosowanie odmiennej techniki smarowania.
Biegówki różnią się od siebie także sztywnością, choć zwykle dotyczy to sprzętu wyczynowego i sportowego. Generalną zasadą jest, że im narciarz jest cięższy i silniejszy, tym sztywniejsze narty może wybrać.
Buty dobieramy do rodzaju nart, których będziemy używać. Przy stylu klasycznym buty są nieco niższe i mają bardziej elastyczną podeszwę niż przy stylu łyżwowym.
Ubrania nie są, na szczęście, tak kosztowną inwestycją, jak w wypadku narciarstwa zjazdowego. Włożyć można ocieplane legginsy, a nawet spodnie rowerowe. Zupełnie natomiast nie sprawdzą się kombinezony, których używamy na stoku narciarskim - są zbyt obcisłe i sztywne, przez co krępują ruchy. Nie ma potrzeby, przynajmniej na początku, inwestować w bardzo drogie kurtki, technologiczne bluzy i termiczną bieliznę. Dopóki nasz bieg na nartach będzie przypominał codzienny spacer, możemy z powodzeniem używać codziennych ubrań, o ile będą chroniły przed wiatrem. Dopiero kiedy zaczniemy uprawiać ten sport intensywnie, pomyślmy o zakupie specjalistycznego stroju.
Spacer na deskach
Bieganie na nartach wpływa na nasz organizm podobnie, jak nordic walking, który przecież powstał jako forma letnich treningów dla… uprawiających bieganie na nartach. Sunąc na biegówkach, wykorzystujemy dwa razy więcej mięśni niż podczas chodzenia, a prawdopodobieństwo nabawienia się kontuzji nie jest większe niż czasie zwykłego chodzenia po śniegu. Już w czasach prehistorycznych mieszkańcy Północnej Europy zaczęli używać czegoś, co przypominało narty, właśnie po to, by ułatwić sobie poruszanie się po pokrytym śniegiem terenie. A we współczesnej Skandynawii każdy, przynajmniej raz w życiu, miał biegówki na nogach.
To doskonały zimowy trening dla tych, którzy na co dzień biegają lub jeżdżą na rolkach, a także świetnym sposób na wzmocnienie nóg dla wszystkich planujących ferie na stoku narciarskim. Szczególnie zdrowe jest uprawianie tego sportu w lesie, gdzie powietrze jest wspaniałe, bez porównania czystsze niż w mieście, w którym przebywamy na co dzień, a cisza i spowite w bieli drzewa podziałają na nas kojąco. Czego chcieć więcej?
Najnowsze aktualności
LAS WOKÓŁ NAS
LAS WOKÓŁ NAS
Zwierzęta naszych lasów - bóbr europejski
Bóbr europejski (Castor fiber Linnaeus, 1758)
Rodzina: Bobrowate (Castoridae)
Rząd: Gryzonie (Rodentia)
Gromada: Ssaki (Mammalia)
Zasięg występowania:
Bóbr europejski występuje na znacznej części obszaru Europy i Azji. Można go spotkać m.in. na terenie Austrii, Belgii, Białorusi, Chin, Chorwacji, Czech, Estonii, Finalandii, Francji, Holandii, Litwy, Lichtensteinu, Łotwy, Mołdawi, Niemiec, Norwegii, Polski, Federacji Rosyjskiej, Słowacji, Słowenii, Szwecji, Szwajcarii, Ukrainy, Węgier. W Polsce po II wojnie światowej występowało jedynie kilka rodzin bobrów na Mazurach. Jednakże dzięki introdukcji bobra z terenów rosyjskich na tereny przygraniczne z Polską bobry powoli zajmowały coraz większe regiony kraju. W latach 1970-2000 dokonano reintrodukcji bobra na obszarze m.in. Kaszub, Śląska, Podgórza Sudeckiego, Beskidów, Gór Świętokrzyskich, Wyżyny Lubelskiej, Roztocza i Bieszczad. Obecnie bóbr europejski występuje w całej Polsce za wyjątkiem wyższych położeń górskich.
Siedlisko:
Bobry zasiedlają tereny wzdłuż cieków wodnych, naturalne i sztuczne zbiorniki wodne oraz tereny podmokłe. Najchętniej wybierają miejsca z wodą stojącą ze względu na ich tryb życia, który ściśle związany jest właśnie z wodą. Najchętniej zasiedlanymi siedliskami w lasach są łęgi oraz olsy, które obfitują w różnego rodzaju gatunki drzew i krzewów stanowiące bazę pokarmową dla bobrów. Bobry każde siedlisko potrafią dostosować do swoich preferencji bytowych co niekiedy kończy się poważnym jego zmienieniem i jest często objawem trudno odwracalnym. Najczęściej dochodzi do rozlewisk cieków wodnych i zalewania terenów suchych. W miejscu zasiedlenia kopią nory lub budują żeremia z gałązek drzew i krzewów.
Biologia:
Bobry są gatunkiem zwierząt wiodących nocny tryb życia. Są ściśle związane ze swoim terytorium, które swoim zasięgiem zwykle nie przekracza kilku kilometrów. Żerują głównie w pasie do kilkudziesięciu metrów od cieku wodnego. Jedynie sporadycznie może się zdarzyć, że oddalą się na większe odległości.
Bobry są zwierzętami posiadającymi silne więzy rodzinne. W jednej rodzinie żyje dwoje dorosłych oraz młode osobniki pochodzące z dwóch porodów. Różne źródła podają inną liczbę osobników zamieszkujących wśród 1 rodziny, przeciętnie jest to 8 osobników. Okres godów przypada na styczeń i luty. Samica, która nie zostanie zapłodniona za pierwszym razem może ponownie kopulować z dwutygodniową przerwą. Łącznie może podjąć ok. 5 takich prób. Ciąża trwa 105-107 dni. Samica może porodzić za jednym razem do 6 młodych. Młode żywią się w 1 roku po urodzeniu mlekiem matki. W kolejnym roku zmienia się ich pożywienie, gdyż pozostawiają mleko matki a zaczynają zjadać części roślin. W drugim roku życia młode mają za zadanie sprawować opiekę nad młodszym rodzeństwem. Aktywność dobowa ulega także zmianie. Przestawiają się na tryb nocny, a dzień chętnie przesypiają w odróżnieniu od 1-latków. W trzecim roku życia młody bobry rozluźniają stosunki rodzinne i coraz chętniej oddalają się od swojej nory. Aktywność bobrów znacznie spada z nadejściem zimy. W trakcie jej trwania całą rodziną spędzają czas w norze bądź żeremiu, gdzie się posilają i śpią.
Bobry żywią się różnymi częściami roślin zielnych. W okresie zimowym natomiast zjadają korę, pędy, pączki i łyko krzewów i drzew. Spośród drzew najchętniej zjadają topole i wierzby. Bobry z uwagi na dużą zawartość celulozy stosują cekotrofię, która pozwala im w dużym stopniu przetworzyć ponownie zjadany ten sam materiał pokarmowy. Przed zima z wielkim zapałem magazynują dla siebie pokarm w tzw. Spiżarniach. Najczęściej znajdują się u wylotu z nory lub w jej pobliżu zabezpieczonym miejscu np.: przed porwaniem przez nurt rzeki. Niektóre badania wskazują na rekordową objętość zgromadzonego pożywienia wynoszącą ok. 70m3.
Posiadają zdolność komunikowania się między sobą przez przybieranie różnych póz, przez różnoraki dotyk, dźwięk czy znaczenie zapachem.. W wyniku zaistnienia zagrożenia bobry używają swoich ogonów aby uderzając nimi w wodę ostrzec pozostałe osobniki.
Rozpoznawanie:
Bobry są dość łatwo rozpoznawalne gdy są całe widoczne. Mają ok. 1m długości i ważą 20-30 kg. Tułów bobrów jest krępy bez wyraźnie zaznaczonej szyi. Są pokryte gęstym futrem maści brunatnej do czarniawej z łuskowanym i spłaszczonym ogonem w kształcie łopaty, który daleka wydaje się pozbawiony włosów. Tylne łapy są większe i masywniejsze od przednich i są spięte błoną pławną. Przy odbycie widoczne są dwa gruczoły oraz dwa worki strojowe, które są używane do komunikacji zapachowej. Posiadają duże siekacze charakterystyczne dla rzędu gryzoni w kolorze brunatno-czerwonym. Podczas pływania uszy znajdują się nad powierzchnią wody. Rozróżnienie płci następuje po narządach rozrodczych.
Ochrona:
Od roku 2001 bóbr europejski podlega w Polsce ochronie częściowej. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody sytuuje bobra europejskiego na swojej liście jako LC o niższym ryzyku wyginięcia.